Koncepcja nauczania według Henryka Rowida
Szkoła Rowida to placówka podzielona na siedem klas. Każda z nich liczyć od 25-30 uczniów. Dzieci pracują w 4-5 osobowych zespołach wurządzonych estetycznie izbach lekcyjnych. Nie ma w nich tradycyjnych ławek lecz występują ruchome stoliki. Każda klasa jest pracownią. Dla dzieci młodszych na półkach i szefach są przygotowane takie materiały jak glina, plastelina, tektura, oraz różne narzędzia i gotowe wyroby dzieci. Pracownie dla dzieci starszych maja charakter przedmiotowy. Dzieci w czasie lekcji poruszają się swobodnie według własnych potrzeb, pomagają sobie wzajemnie, udzielają wskazówek, a ich zainteresowanie lekcją wynika z ustalania wraz z nauczycielem tematyki zajęć.
Nauka w klasach młodszych opiera się na tzw. ośrodkach nauczania łączonego.
W kl. I i II ośrodkiem pracy jest krajoznawstwo (nauka rzeczy ojczystych) mające na celu poznanie rodzinnej miejscowości pod względem geograficznym, przyrodniczym, przemysłowym, kulturalnym itd. Około tego przedmiotu zgrupowane są: język polski, śpiew i roboty ręczne. Za pomocą obserwacji, pogadanek, wycieczek i zajęć praktycznych dzieci poznają okolice, zasoby mineralne obyczaje i miejscową kulturę. Uczniowie gromadzą pomoce naukowe i charakterystyczne okazy.
W kl. III wprowadzono historię kultury i cywilizacji, natomiast klasy IV- VI składały się z 2 grup- humanistycznej i matematyczno- przyrodniczej oraz specjalności.
Rowid uważał ze namiastki wiedzy powinno się zastępować czytaniem dzieł mistrzów juz od najmłodszych klas. Tak więc podręczniki szkolne zostały zastąpione tekstami źródłowymi, które zmuszały ucznia do samodzielnej interpretacji. Ważnym środkiem rozwijania umiejętności ucznia miały być wypracowania pisemne o tematyce dowolnej rozwijające zdolności samodzielnego myślenia.
Nie stosowano kar. Oceny, cenzury i świadectwa były zastępowane kartami indywidualności.
Współzawodnictwo zastąpiono współdziałaniem. Uczniowie mieli przyjacielskie stosunki z nauczycielami, rodzice brali żywy udział w pracy tej szkoły, a ich przedstawiciele wchodzili w skład rady pedagogicznej i mogli być obecni na lekcjach. Dbali również o potrzeby materialne szkoły.
W swoim systemie pedagogicznym przewiduje Błoński trzy szczeble organizacyjne:
Przedszkole, szkołę pracy pierwszego stopnia, szkołę pracy drugiego stopnia. Wyróżnia bowiem dzieciństwo do lat siedmiu, wiek dorastania obejmujący lata 7-14 i wiek młodzieńczy. Dzieci w wieku 6-7 lat przyjęte do przedszkola spędzają czas na zabawie, zaznajamiają się z narzędziami pracy i ich mechanizmami, konstruują, lepią, rysują, biorą udział w najprostszych i najłatwiejszych pracach. Przedszkole nie jest oddzielone od szkoły. Dzieci przedszkolne uczą się żyć we wspólnocie, jak w każdej kulturalnej rodzinie. Wśród zabaw wyróżnia Błoński zabawy naśladowcze i konstrukcyjne. Dzieci przedszkolne wychowują się cały czas w atmosferze pracy. Do zakresu pracy zalicza Błoński wszystkie te czynności, które mają charakter społeczny i są obowiązkowe. W przedszkolu swoim posługuje się planem Froebla, wprowadza więc różne zajęcia z zakresu samoobsługi oraz prace w ogródku i w kąciku przyrody, zaleca dzieciom przedszkolnym opiekę nad zwierzętami domowymi, wciąga je do biernego uczestnictwa w pracach starszych, polegającego na obserwacji i spełnianiu pewnych zajęć o charakterze pomocniczym. Błoński nie ma stałego programu, wpływa on z obserwacji dzieci, z miejscowych potrzeb, jest wynikiem doświadczenia, bowiem „pedagog powinien być zawsze empirykiem”.
W przedszkolu pozostawia Błoński dzieciom dużą swobodę. Lekcje zespołowe, uważa za nieodpowiednie dla tego wieku, zaleca więc kontakty indywidualne lub z małymi grupami dzieci. Szkoła pracy pierwszego stopnia jest szkołą pięcioletnią, nazywaną domem. Dzieci żyją w tym domu życiem rodzinnym: pracują, bawią się, spędzają czas na rozmowach, lekturze itp. Dom otoczony jest sadem, polem uprawnym, pracownikami. Tematyka zajęć obraca się wokół domu i szkoły oraz najbliższego jej otoczenia. Nauka odbywa się bez elementarza. Dzieci uczęszczają na wycieczkach do zakładów pracy i fabryk. Poznają dzięki temu podstawowe zagadnienia ze środowiska, rolnictwa, samoobsługi, przemysłu, transportu, higieny, produkcji, polityki, chemii, matematyki, fizyki, literatury. Dzieci pracują maksymalnie 4 godziny dziennie a resztę czasu spędzają na rozrywkach i wczasach. Szkoła pracy drugiego jest organicznym połączeniem pracy w zakładzie wytwórczym z pracą i odpoczynkiem w szkole. Polega to przede wszystkim na organizowaniu pracy młodzieży z uwzględnieniem zasad pedagogiki i higieny, a także związanego z tą pracą wychowania intelektualnego i fizycznego oraz wczasów przeznaczonych na sport, literaturę, sztuką. Oprócz zakładu pracy potrzebna jest jakąś instytucja nazwana „domem młodzieży” będąca w ścisłym związku z zakładem, w której młodociani byliby zajęci sportem, lekturą, pisaniem, śtwórczością artystyczną, rozrywkami itd. Szkoła drugiego stopnia jest szkołą czteroletnią. Uczniowie w ciągu czterech lat nauki mają do dyspozycji ok. 5 500 godz. zajęć, z czego 2 800 godzin w szkole, przy czym na naukę przeznaczonych jest tylko połowę tego czasu. Zajęcia w szkole odbywają się w pracowniach: fizyczno-matematycznej, biologicznej, społeczno-historycznej, filozoficzno-literackiej i filozoficzno-geograficznej. Połowę czasu przeznaczonego na zajęcia naukowe spędza uczeń w jednej z tych pracowni, pozostałą zaś według własnego wyboru. Zajęcia w pracowniach naukowych są ściśle powiązane z pracą w zakładach i fabrykach.
Zródło:http://docs8.chomikuj.pl/1243191903,PL,0,0,Por%C3%B3wnanie-system%C3%B3w.docx
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz